Ik ben geboren te Deinze op 18 augustus 1988. Met mijn ouderlijk huis gelegen in de Molenstraat tussen de Molenhoek en ‘t Sint Hubert, kan je mij dus officieel Petegemnaar noemen. Petegem aan de Leie wel te verstaan. Als kind spendeerde ik mijn tijd bij de grootouders, in de volkse buurt “den Dries”, langs de Gaversesteenweg en op de boerderij in het landelijke Machelen aan de Leie.

Tot op heden is het voor mijn familie en mijzelf een groot raadsel waar die artistieke knobbel vandaan komt. Met alle respect, maar niemand in de hele familie is maar enigszins een beetje bezig met Kunst of cultuur, laat staan er deel van uit te maken. Blijkbaar was mijn overgrootmoeder langs moeders kant iemand die graag grappen uithaalde en liedjes zong, Langs vaders kant heeft grootmoeder nog het (verplichte) toneel gedaan op school. And that’s it.

Als ik het heb over de theatermicrobe, dan weet ik precies waar die me gebeten heeft. En dan wijs ik u niet op een fysieke plek ergens op mijn lichaam, maar bedoel ik de plaats waar het voor mij allemaal begon: mijn lagere school, met name bs. Erasmus te Deinze. Toeval wou dat, wanneer ik telkens van leerjaar veranderde, de leerkracht van het voorbije jaar met pensioen ging. En dat ging gepaard met een heus afscheidsfeest inclusief optredens van de leerlingen. Wanneer Juf Nora van het eerste leerjaar met pensioen ging, lazen mijn klasgenootjes een bijpassend gedicht terwijl ik in de huid kroop van Juf Nora. En dat was de start van een jarenlange traditie. Telkens als er een leerkracht onze schoolverliet, deed ik diens imitatie. In het 4e leerjaar bij Meester Godefroi nam ik voor het eerst deel aan een voordrachtwedstrijd. Een jaar later in 1999 won ik heel wat prijzen, met als hoogtepunt: nationaal kampioen in Jette (Brussel). Mijn drijvende kracht en motivatie was Juffrouw Francine en Mevrouw de Directrice, Arlette Tuytschaever. Dat waren mijn eerste stapjes op een podium, mijn eerste blikken in een zaal, mijn eerste applausjes van publiek. En hier zou het niet bij blijven. Datzelfde jaar besloot men op school een kunst en cultuurproject op touw te zetten. Een optreden, waar elke leerling van de school de kans kreeg aan deel te nemen. Juffrouw Francine was overtuigd dat hare Poulain het uitstekend zou doen in de hoofdrol van Pablo Picasso. En zo geschiede. Op de Klanken van Ravel’s Bolero werd Picasso werd uit de dood ontwaakt door de 7 vrouwen uit zijn leven. Daar stond ik dan, 9 jaar jong, voor het eerst op scene voor eigen publiek in Deinze. Met 7 bladzijden tekst, 3 (theater)sigaretten en een glas rode wijn. Het is daar dat de fameuze microbe me gebeten heeft.

Woordkunst-Drama lessen in de Stedelijke Kunst Academie in Deinze waren vanzelfsprekend. Fantastische tijden met Dirk Van Vaerenbergh, Nele De Graeve en Roeland de Trazegnies als docenten. 

Een beetje uit mijn geheugen verbannen is het moment dat Eva Bal (Kopergieterij, Gent) bij ons aan de deur stond en kwam vragen of ik een rol in een van haar producties kon vertolken. Jammer genoeg leek dit logistiek onhaalbaar voor mijn ouders. Wat een begin kon zijn, was direct ook het einde van het verhaal…

Jaren werd er niet aan cultuur of theater gedaan. Een eenvoudige jongen uit Petegem moest en zou een beroep leren. Elektricien, want alle andere jongens uit de klas deden dat. Geprobeerd, doorstaan, maar toch niet volbracht. 27/100 voor het vak wiskunde is niet zo een prachtig resultaat voor een aanstaande elektricien. Een klasgenoot ging het jaar nadien naar Gent naar school, Sint Denijs meer bepaald, maar Gent klonk exotischer en meer volwassen. Ik besloot om met hem mee te gaan, niet realiserend, dat hij naar het Sint Geertruid Instituut voor Verpleegkunde ging. Vastberaden en vol goeie moed begon ik aan de opleiding voor een nieuw beroep. Op mijn 15e werd ik via via gecontacteerd door Andrea Dhossche, drijvende kracht achter het toneelgezelschap MAVEK in Nazareth. Ik stond terug op de planken met een rolletje in “Ketchup & Sangria”. En ja hoor, daar beet de microbe terug, maar dit keer zo hard, dat ze nooit meer zeg zou gaan, koste wat het kost.

Mijn eerste regisseurs waren niet zomaar de eerste de beste. Het waren Monique De Bock en Claude Marissael: gevestigde waarden in Gent en omstreken, gevierd acteurs en regisseurs. Jarenlang waren zij onderdeel van Romain De Coninck’s Beren in Minard schouwburg te Gent. Iedereen kent het gezegde “een klik hebben met iemand”. Ik ben ervan overtuigd te kunnen zeggen dat vanaf dag 1 die klik er was met Monique en Claude. Ik werd direct omarmd, geadopteerd als het ware. Mijn eerste stappen op het podium werden vakkundig begeleid door Monique als regisseur, terwijl Claude de beste typetjes in ons naar boven bracht. Ondertussen bijna 20 jaar later hebben we samen talrijke producties gedaan. Ze leerden mij de kneepjes van het vak. Zowel als acteur en als regisseur. Ik had het voorrecht om “mijn” regisseurs zelf van regie te voorzien in een voorstelling van bevriend auteur Guy Dubois in Zingem. Ik zal hen nooit genoeg kunnen bedanken, voor hetgeen ze betekenen voor mij.

In 2005 en 2006 bracht ik samen met klasgenoot en compagnon de route Wouter Coppens succesvolle comedy avonden met bestaande en zelfgeschreven sketches. Telkens konden we rekenen op uitverkochte (turn)zalen. In 2006 “beter dan de stroâte dweilen” maakten we zoals echte artiesten onze entree op de rode loper in een witte limousine, wat achteraf toch maar een Smart bleek te zijn.

Na toneel in Nazareth en Eke, begon ik als acteur en later als voorzitter bij Toneelkring Tot Volksverheffing. In Zaal voor Ons Recht, beter bekend als De Pulle waar ik jaren speelde, bracht ik in 2013 mijn zelfgeschreven stuk “Biefstuk” op de planken.

In de jaren daarvoor en nadien, speelde ik gastrollen bij Vrank & Vroom in Sint Martens Latem, Theater Platform in Gent en het Nieuw Wakkens Toneel in Wakken. Het is in Wakken waar ik een immer vrolijke bende West-Vlamingen van regie mocht voorzien. Warme momenten die ik nooit zal vergeten heb ik beleefd daar in het Hondiuspark.

In 2010 richtte ik samen met enkele vrienden Theater NiHo op. De onrechtstreekse aanleiding daarvan was het winnen van een lokale comedy wedstrijd. Het toenmalige Cultuurshok organiseerde een comedy wedstrijd en vroeg me om in de Jury te zetelen. Maar uiteindelijk overhaalde men mij on zelf deel te nemen. Totaal onverwacht won ik die avond jury & publieksprijs. De prijs was het voorprogramma van (the one and only) Han Solo voorzien van 30min comedy. En ook dit was de geheel onverwachte start van een comedy carrière. Iets wat ik helemaal niet wou doen of zag zitten. Voor het eerst stond ik op het podium als mezelf, als Nick. Helemaal anders dan in theater, waar je een rol vertolkt. Dankzij de enorme bijval van die eerste stappen op het comedy podium in Deinze, besloot ik een volledige Nieuwjaars show over Deinze te brengen januari 2011, dit was de start van 12 conferences over mijn geboortestad Deinze. Met als persoonlijk hoogte punt de tot in de nok gevulde Brielpoort tijdens “Deinze Kommeert”, waar zo’n 3000 enthousiaste stadsgenoten kwamen luisteren, kijken en vooral lachen. De laatste Comedy dateert al weer van 2020 tijdens Jardeins, openlucht evenement tijdens de Covid19 pandemie.

Naast de comedy voorstellingen brachten we ook enkele theaterproducties met Theater NiHo, Zoals De Ultieme uitdaging, een monoloog van Fons Vinck gespeeld in de Oude en verlaten Zeemleder fabriek Colle. De grootste verwezenlijking tot op vandaag is onze productie van Bo, naar de gelijkaardige film, gebaseerd op het Boek “het engelenhuis” van Dirk Bracke. 35 acteurs met en zonder enige ervaring stonden op de planken in de oude fabriekspanden van Torck/Beeussaert. 

Na 14 jaar op de Vlaamse planken met ongeveer een 60-tal theaterproducties, 14 regies, talloze optredens en gastrollen in film en series in Vlaanderen. Was het in 2017 tijd voor een carrière switch op professioneel gebied. Fulltime iets doen in entertainment was altijd al de droom geweest. Maar nooit gedacht dat die droom in het buitenland zou liggen. Nooit gedacht dat ik, als boerke uit Petegem, ooit een internationale carrière zou uitbouwen op cruiseschepen.

Ik werk momenteel voor een Amerikaanse cruise rederij, Holland America Line, varend onder Nederlandse vlag. Als “Master of Ceremonies”  neem ik de leiding over alle entertainment aan boord 11 schepen over de gehele wereld als Cruise & Travel Director.

Normaal gezien ben ik voor maanden van huis, met enkele maanden ‘verlof’ tussen door. Tijdens die maanden verlof, kan het gebeuren dat je me hier en daar wel eens tegenkomt op een of ander podium. Hou vooral mijn kalender in de gaten op de website.

Tot in den draai!

Nick J. Hollevoet 

20 februari 2023